trekkingsdag 6 de SUMMIT - Uhuru peak

Trekkingsdag 6- 18-juni 2017 Barafu-Uhuru peak
De finale is aangebroken en we vertrekken behoorlijk ingepakt om de top te gaan bereiken. Het is rond 00:00 uur. Het zicht is natuurlijk beperkt daar het donker is en ik mijn lamp niet aan heb. Desondanks kan ik goed zien hoe ik moet lopen. De wind is nog steeds heftig, maar de kleding is misschien toch wel iets te veel voor het begin. Probleem is dat als je wilt stoppen de kou al gauw toeslaat dus ik doe mijn kleine handschoen uit en draag alleen 1 paar. Marcel doet ook zijn wintersport handschoenen uit, maar wordt erop gewezen wel handschoenen moet dragen. Ik geef hem mijn dunne paar en daar kan hij goed mee overweg. Als we een uur onderweg zijn zie je dat het redelijk druk is op de berg met groepjes mensen met hoofdlampjes. Ik voel me goed en loop tussen 2 groepen in als ik Captain Jack ga zingen, al gauw blijkt dat velen niet dat energie level hebben om te zingen, dus staak ik al gauw deze actie. Het gaat tergend langzaam, maar is wel goed. Het vervelende is dat er geen continu tempo in zit. Velen malen moeten we stoppen en dan begint naast de vermoeidheid en kou ook de slaperigheid een rol te spelen. Zeker als je telkens 20 seconden stil staat. Marcel valt op een gegeven moment bijna om, en ik roep hem weer tot de mensen dat hij zijn kop erbij moet houden. Er wordt soms even gestopt om snel een reepje of iets te drinken, maar langer dan 5 minuten is dat niet, want dan bevries je. Uren gaan er voorbij en eindelijk zie je de vormen van de gletsjers. Ook bij mij beginnen na 4 uur de vermoeidheid en slaperigheid een rol te spelen. Ik denk terug aan de tijd bij het Korps tijdens de commando opleiding. Daar kregen we ook weinig te eten, geen slaap en waren we ook super moe. Ik kan dit niet vergelijken, maar deze nacht komt wel in de buurt. Als we eindelijk bij het Stella point aankomen zit iedereen er wel door heen. Doordat we daar zijn dacht ik dat we er bijna waren en dronk en at een energie bar om vervolgens de laatste 45 minuten naar de top te lopen. Ik liep met Pepe op, maar de moed begon me wel telkens in de schoenen te zakken toen het einde steeds niet in zicht was. Gelukkig kwam de zon op en zag je om je heen veel mooie zaken die je op de been hielden. Gletsjers in mooie zonsopgangslicht en ook de andere berg was goed te zien. Daarnaast was de afgrond ook goed te zien met lave steen en dergelijke. Desalniettemin duurt het pad naar de top tergend lang. Het is niet stijl meer maar de energie is uit je lijf. Als we dan uiteindelijk bij het monument staan voel je je toch emotioneel. Pepe en ik omarmen elkaar en maken foto’s van deze geweldige prestatie. Als even later de anderen komen maken we de groepsfoto. Ook feliciteren we elkaar en ik spreek mijn respect uit voor Carla. Carla en Mechteld hebben het extreem zwaar gehad, maar hebben wel doorgezet. Klasse. Als het nog geen euforie genoeg is vraagt Robin, Sanne ten huwelijk op de berg. Foto’s worden er geschoten en we blijven nog ff daar. Vanwege de kou en het lage zuurstof gehalte moeten we de terugreis aanvaarden. Als je dacht dat dit ff naar beneden lopen was dan heb je dat goed mis. Je bent uiteraard in een winning mood, maar je energie level is laag en er is nog steeds weinig zuurstof. Ik doe rustig aan en probeer nog wat foto’s te maken van de mooie gletsjers. Veel drinken en nog wat repen naar binnen om vervolgens gestaag af te dalen. Doordat ik twee paar sokken aan heb levert dat wel wat wrijving op. Het dalen gaat op zich wel snel, maar kost nog wel wat kracht. Gelukkig is het zicht goed en wordt het mooi weer. Al snel kunnen er lagen uit. Ik geef mijn Northface ski broek en Riverwood trui aan de porter, die bij mij in de buurt loopt. Hij is er zichtbaar blij mee. We vervolgen onze afdaling die best heel pittig is. Je ziet nu ook hoe je gestegen bent want het is dezelfde route. De groep valt nu wel uiteen. Op een gegeven moment ben ik Marcel en Pepe ook uit het oog verloren en ze lopen voor me. Ik neem minder risico, want wil heel van de berg komen. Aangezien de spieren moe zijn en we niet geslapen hebben, is het risico op blessures groter. De porter blijft bij mij en ziet mij stoeien met de afdaling. Als ik nog een laag uit trek en drink, neemt hij mijn rugzak over. De camelbag is nog steeds bevroren, dus ik drink uit de Sigg bidon. Ook daar zitten wat ijspegels in, maar drinkbaar. Op een gegeven moment zie ik Pepe en Marcel weer en denk hen weer te bereiken, maar ze wachten niet dus ik neem nog een break. Intussen komen Robin en Suzan ook vlak achter me aan. Ik moet nog een uur ploeteren om uiteindelijk mijn personal assistent tegen te komen. Ze zijn een stuk de berg opgeklommen om ons te feliciteren. Echt wel leuk. Nog een klein half uur en we zijn weer bij het kamp. Voldaan duik ik op mijn bed, in de wetenschap dat we dadelijk weer verder moeten van deze plek op 4600 meter naar 3900 onze nieuwe stek;-( Gelukkig komen de anderen wat later en wordt dus automatisch mijn rust verlengd. Pepe en Marcel waren er ook al, maar liggen waarschijnlijk ook op adem te komen. We kunnen ff een uurtje pakken, totdat we rond 11’n weer aan tafel gaan om te lunchen. Een stevige lunch is klaar gemaakt en we vragen uiteraard hoe lang we nog moeten afdalen. Helaas hebben we nog 4 uur te gaan. Deze demotiveerde opmerking slaat bij de meesten wel in. Ondanks iedereen natuurlijk trots is op zijn prestatie. Is de aanslag van dit geheel groot en afdalen, ondanks mooi weer, is pijnlijk op elke spier. Daarnaast eist de vermoeidheid van een nacht niet slapen zijn tol. Als we uiteindelijk na de lunch naar beneden gaan is een ieder in zichzelf getrokken. Er wordt gevraagd of ik wil zingen, maar ik zeg dat ik me moet concentreren op de afdaling en dat nu niet kan doen. Bij stijging is het tempo laag en hoef je je minder te concentreren op waar je je voet zet. De laatste lootjes wegen altijd zwaar. We zien in de verte een camping site. Deze blijkt niet diegene te zijn waar wij moeten zijn. We rusten wel even op die plek, zodat ik het heugelijke nieuws kan delen met het thuisfront. Wederom een emotioneel moment. Desalniettemin moeten we nog 2 uur lopen en straf naar beneden. Deze deceptie is best heftig, maar gelukkig kan iedereen het doorstaan. We dalen verder af en drinken onze laatste water. Het tempo gaat omlaag, maar wie geeft daar nog om. Als we uiteindelijk op de camping aankomen rond 17:00 uur is er geen euforie stemming meer, maar een oververmoeidheid. Uiteraard feliciteren we elkaar en tekenen het boek af. Op de camping krijgen we thee en water om ons te wassen. Maar wat moet je wassen als je bijna 48 uur in de weer bent met 2 druppels schoon water. Ik begin met mijn oksels en eindig met mijn voeten. Als ik dan klaar ben heb ik dus mijn gezicht vergeten. Dat is dan maar voor morgen. We krijgen eindelijk weer eten en drinken. Eigenlijk smaakt het me gewoon niet, waarschijnlijk door de vermoeidheid. Boeien, het is nu niet meer belangrijk. De rangers controleren het nu ook niet meer in die zin, want hun risico is nu ook laag. Wel wordt onze hartslag en zuurstofgehalte afgenomen. Die zijn uiteraard op 3900 meter weer prima. We hebben nog een briefing en ik verzamel de fooien voor de crew. Ik had eigenlijk de speech voor de oudste gelaten of de jongste, maar een ieder was het er over eens dat ik het moest doen. Aangezien Marcel controller is, moest hij zorgen voor het natellen van de financiën. De rangers kregen 320 Dollar(42-120 en Albert en James 100), de chef 80, en de porters 62 per persoon voor de gehele week. Geen verkeerd bedrag natuurlijk als je weet wat hier de gangbare norm is. Als de 3 enveloppen verzegeld zijn mag ik ze in mijn slaapzak bewaken en gaan we slapen.