trekkingsdag 3 Shira kamp -Barranco kamp

Trekkingsdag 3- 15-juni 2017
Om 06.30 uur sta ik op met een ontzettende pijn in mijn linkerheup en rol mijn slaapzak en matje op. Gelukkig krijgen we wel thee op “bed” en ons wasteiltje. Toch wel lekker zo’n tent service. Het is wel erg relaxt om zo verzorgd te worden. Dat maakt zo’n pittige wandel weekje echt als vakantie. Als het ochtend ritueel heb gehad verstuur ik nog een grote message, zodat ik onderweg niet hoef te poepen. Vervolgens gaan we eten en worden we naast de thee weer verwend met de “Porch”. Gelukkig komt daarna het lekkere eten, zoals gebakken ei, pannenkoeken, worst en fruit. Echt een luxe zo op die berg. Om 08:00 uur tanden poetsen en de laatste handelingen leggen met inpakken van de rugzakken. Lunchpakket, warme kleding etc. Maar ook zonnebrand factor 50 smeren, zonnebril en safari hoed horen bij de outfit, daar de zon schijnt en boven het wolkendek het risico van verbranden hoger ligt. Vandaag klimmen we naar 4650 meter. Om vervolgens weer af te dalen naar het nieuwe kamp dat op 3900 meter ligt. Dit allemaal om aan de hoogte te wennen. Het lopen gaat weer “pogo pogo – plan plan- pole pole”, maar daar wen je ook aan. Door het redelijke weer heb ik het goed en geniet ervan. Pepe, de jongen uit Barcelona is 28, loopt makkelijk, is mountaineer, dus ook wel gewend aan hoogte. We maken wat grapjes en lopen vrolijk verder. Na een uur lopen houden we even rust. Er staat een aardige bries, dus ik trek laag 3 aan. Als we vertrekken geef ik iedereen een dropje en vertel iedereen dat we die van Juna hebben gehad. En dat ze die met liefde heeft gegeven. De rangers kennen het niet maar vinden het wel lekker. We lopen weer verder en de groep valt stil en ik herken dat als dom naar boven stompen. Ik voel me goed en heb daar een hekel aan. Daardoor start ik maar met een liedje die we in het leger zongen. Je merkt dat het motiveert en dat er weer leven in de groep komt. Ik zing de volgende liederen: He ho Captain Jack, Alouette en the say in the army. Als we hierdoor weer een stuk verder zijn hoor van enkelen dat het hen zeker helpt en daardoor hun aandacht niet alleen bij het lopen ligt. Als we bij de lunch aankomen wordt mij nogmaals aangegeven dat het op prijs wordt gesteld om te zingen. We zitten bij de lunch bij een Lava krater op 4650 meter hoogte. Er worden wat foto’s geschoten omdat aan de ene kant de top van de Kili zichtbaar is en aan de andere kant de lava krater. Het eten wordt genuttigd en de thee smaakt goed. Er zitten hier hele grote kraai-achtige roofvogels met grote snavels. Ik geef ze mijn resten van de kip, die in de lunch zat. Binnen no-time zit het vol van die beesten natuurlijk. Dus er gaan ook nog koekjes die kant op. Na een half uur zetten we de tocht voort. Een zeer pittige afdaling met hier en daar ijs, maakt het er niet makkelijker op. Met afdalen heb ik in verhouding tot de groep meer moeite. Mede vanwege het feit dat ik vorige jaar twee enkelbanden gescheurd heb aan mijn rechter enkel. Heeft dus ook te maken met de angst een verkeerde beweging te maken. Desalniettemin loop ik met Pepe voorop, beide zonder stokken. Als we maar blijven afdalen begint mijn knie te protesteren. Aangezien ik een stok bij me op mijn rugzak draag vraag ik die tijdens het lopen eraf te halen en mij te geven. Ik draai hem snel op lengte en loop verder. Lang plezier heb ik er niet van want hij breekt na 5 minuten. Dit kwam, doordat ik de onderkant veel te ver had open gedraaid had. Balen maar geen ramp. Het kamp werd zichtbaar en we moesten nog een behoorlijk stuk afdalen. De vegetatie is hier weer wat groener en er staan een soort van ananasplanten. En mooie palmachtige planten. Ik geniet van de omgeving en doe wat meer rustiger aan. We arriveren rond 15:00 uur op ons nieuwe kamp aan. Ons ritueel van feliciteren, groepsfoto en inschrijven wordt weer toegepast. We worden weer opgewacht door onze crew en ik geef mijn spullen aan mijn personal assistent, die me naar de tent brengt. We krijgen thee en een warm teiltje water om ons op te frissen. Tot 17:00 uur hebben we ff niets. Na de verschoning begin ik mijn dagboek verder uit te schrijven, want de laptop ligt nog beneden bij Easy travel. Elk gewicht moet je voorkomen boven. Als ik aan het schrijven hoor ik dat het regent op de tent. Als ik naar buiten kijk blijkt het hagel/sneeuw te zijn. Gelukkig valt het nu in plaats van tijdens het lopen. Geeft wel aan hoeveel geluk we hebben met het weer. Mijn heup begint nu wel serieus te worden en is het enige wat tegen zit deze trip. Als ik wil opstaan lijk ik wel op een oude man(ben pas 52). Nu ben ik in de groep van de mannen zeker de oudste, Pepe(28), Marcel(41), Robin(30) en de rangers ook rond de 30. Desalniettemin gaan we vrolijk verder. Om 17:00 uur hebben we weer briefing in de mess tent met thee en popcorn. 42, James en Albert vertellen over de geschiedenis van de Kilimanjaro. Ik had daar ook al over gelezen, maar het beklijft natuurlijk veel beter als je heet ook nog eens hoort vertellen. Na deze informatie krijgen we de briefing van morgen. Morgen gaan we over “de Wall”, een steile wand. Ik heb dat op een video van een collega gezien en dat is meer dan pittig. Meer klimmen dan wandelen. Verschillende punten waar je de berg moet zoenen om niet naar beneden te donderen. Ik heb mede daardoor ook een extra verzekering afgesloten met Flying doctors. De tocht zal ongeveer 6 uurtjes in beslag nemen. We mogen daardoor uitslapen tot 07:00 uur. Na de briefing hebben we nog een half uur voor ons zelf om daarna te dineren. Ik probeer te bellen maar krijg geen connectie. SMS’n ging wel. Lein en Juna lopen 4-daagse van Vathorst en Floor is begonnen met haar eerste tentamens. Om 19:00 uur eten en dan daarna lekker in mijn slaapzak, want het is hier serieus koud als de zon onder is. 5 lagen is noodzakelijk. Uiteraard in mijn slaapzak is dat allemaal niet nodig. Naked. Ik kan deze avond slecht mijn slaap vatten. En heb erg last van mijn heup. Om 20:45 uur ga ik nog ff plassen, snel eruit schoenen aan en 2 meter lopen, pissen en snel weer terug in je warme slaapzak. Gelukkig kan ik daarna wel slapen. Totdat ik om 3:30 uur met krampen in mijn buik. Ik kleed me aan om naar het toilet te gaan. Wat ik al vermoedde, racekak. En dat boven zo’n gat in de grond. Ik vind dat maar helemaal niets. Als ik het gelost heb en snel weer in mijn tentje ben, eet ik Norit en probeer nog wat te slapen. Uiteindelijk lukt dat. Om 06:30 uur wordt ik weer wakker met een rommelende buik. Ik besluit de koffie van 07:00 uur af te wachten en daarmee Norit te nemen. Vervolgens ga ik weer naar de WC en plaats weer flinke handtekening. Als ik terug wandel hoor ik mijn telefoon connectie maken en probeer naar huis te bellen. Ik denk dat ik op dat moment niet een gezellige gesprekspartner was, daar ik een beetje liep te zeuren over mijn kwaaltjes. Soms moet je ook ff door de dalen heen. Het is dan ook wel een opgave als je op 52ste in een tentje ligt in de vrieskou. Welke gek doet dat voor zijn lol.