trekkingsdag 5 Karanga camp - Barafu camp

Trekkingsdag 5- 17-juni 2017 Karanga-Barafu
Ik sta op om 06:00 uur en geniet van het mooie uitzicht, tevens stuur ik een paar foto’s naar het thuisfront. En zelfs ff iets op FB, zo goed is de verbinding. Om 07:00 uur lekker bakkie koffie en ff wassen. Aangezien er in het volgende kamp geen gelegenheid voor is, probeer ik me nog ff goed te wassen. Om 07:45 uur ontbijten we, waarna om 09:00 uur Sharp vertrekken. Iedereen is gemotiveerd om te gaan lopen naar het laatste kamp voor de summit. Iedereen is fit en het weer is wederom fenomenaal. Ook hoeven we maar 4 uurtjes te lopen dus dat is wel erg relaxt. Desalniettemin moeten we nog wel 700 meter stijgen tot het volgende kamp. De omgeving is kaal en veel losse stenen en gruis van lava. Je kan wel zeggen dat het een soort maanlandschap is. Doordat we redelijk snel moeten stijgen is het na 40 minuten al een dood zooitje. Ik zet dus maar weer een liedje in en ben in stat om meerdere coupletten toe te voegen. Albert filmt het en het is leuk om weer terug te zien. Iedereen raakt weer wat meer gemotiveerder. Na 20 minuten hebben we rust en probeer het thuisfront te bellen. Ik vertel dat we ons goed voelen en dat de sfeer in de groep goed is. Thuis gaat het gelukkig ook goed en met mijn moeder gaat het een stuk beter. We lopen weer verder en na 20 minuten zet ik weer een lied in. Achter ons lopen gasten uit Michican(USA) en die zingen ook uit volle borst mee. Als ik uitgezongen ben vraag ik aan de Amerikanen of ze ook een liedje kennen en nemen het stokje over. Echt leuk. Het breekt de dag en leid af van het lopen. Voordat je het weet heb je weer een stuk afgelegd. Op de film kan je goed zien dat we op een lava berg lopen en op de achtergrond zie je de Kili. Na een tijdje hebben we weer ff een rust moment. Iedereen is nog steeds positief en als we weer een tijdje lopen vraag ik 42 om ook een liedje voor te dragen. Hij geeft hier gehoor aan, zodat we weer een stapje dichter bij het eind doel zijn. Na 42, dagen we Pepe ook uit en die zingt het leid van FC Barcelona. We kunnen dat helaas niet meezingen, maar het is wel leuk. Doordat we steeds hoger komen en het goed weer is, geniet ik van wat er wijds te zien is. De focus blijft de Kili uiteraard. De laatste klim naar het kamp is wederom pittig, maar als we aankomen in het kamp is de trots alleen maar groter. Na het ritueel feliciteren, tekenen en foto bij het bord van het Barafu kamp, gaan we naar het kampement. Onze tenten staan op een mooie plaats en onze thee en popcorn staan om 13:00 uur klaar. We krijgen de laatste briefing voor de summit. Vervolgens lunch en soep met aardappelen en saus. Als dit verorbert is worden we geacht te gaan slapen tot 17:00 uur. Ik ben nooit echt goed in voorslapen, maar goed zoals eerder al gezegd is rusten ook goed. Echter het waait heel hard en de tent klappert, van rusten en slapen komt dus niets. Om 15:30 uur ga ik nog naar boven om te kijken of er verbinding is en nog een mooie foto te maken valt. Ik kan wat foto’s versturen, maar de kili blijft in de wolken hangen. Als ik om 16:15 uur bij de tent aan kom is de voorkant van mijn tent stuk gewaaid. Ik lig nog onrustig in de tent totdat we gaan eten. De mess tent klappert aan alle kanten en de tentpalen zijn al krom van de kracht van de wind. Iedereen is gespannen. Zelfs de jongens die het eten uitserveren. Dit kan ons noodlot nog wel worden. Als deze wind vannacht boven ook staat dan daalt de gevoelstemperatuur zo naar -40. Dan redt 80% van de groep de top niet. Na het eten gaat iedereen naar de tenten. Ik hoop dat de mijne er nog staat. De jongens hebben overal stenen opgelegd. Dat is een verbetering, maar als het tentdoek scheurt zijn we de sjaak. Als ik in mijn tent lig weet ik al dat ik door het harde geklapper niet kan slapen. Zelfs met oordoppen in voel ik door mijn slaapzak heen de wind door de tent suizen. Ik probeer kalm te blijven, maar dat is verdomd moeilijk. Elke keer als ik op mijn klokje kijk hoop ik dat de wind minder wordt, maar helaas. Uren verstrijken. Het duurt lang voordat het eindelijk zover is om op te staan. Geen minuut geslapen, dat is geen goed teken. Een linkerheup die me tergt. Als ik mijn boodschap op de WC heb gedaan en 3 lagen broeken aan heb, 2 paar sokken en 5 lagen op het bovenlijf, muts en een baklava om heb en de zaklampen bij de hand, moet het maar gebeuren. De mess tent ligt plat dus er kan daar geen thee gedronken worden. De service boys verwijzen me naar de tent. Ik zeg dat ik niet meer naar mijn tent ga, maar in het toiletgebouw ga staan. In ieder geval uit de wind en ik hoef niet te bukken want ik wil niet onnodig mijn heup belasten. Ik ben met mijn stomme kop mijn reserve batterijen vergeten mee te nemen en daardoor is mijn hoofdlichtje zwak. Gelukkig heb ik nog wel een zaklantaarn, maar ik wil mijn handen vrij hebben met de stevige wandeling/hike naar boven. Ik heb 2 paar handschoenen aan en dat voelt allemaal wel goed. Als iedereen uiteindelijk in het toiletgebouw staat te dringen wordt het tijd om te starten met de uitdaging naar de summit.