2 maart

2 maart
Ondanks ik moe was en redelijk op tijd naar bed ging, namelijk rond 23:30 uur. Blijk ik toch weer meerdere keren wakker te worden en om 04:10 uur kan ik echt niet meer in slaap komen. De sportzender gaat aan en ik zit Bayer Leberkusen – Mainz te kijken. Ondertussen te internetten en spelletjes te spelen. Ik ga douchen en mijn koffer pakken. Smeer enkele broodjes en om 05:30 uur ben ik helemaal klaar. Het voetbal is klaar en Mainz heeft gewonnen. Wat zou Ado tegen NAC gaan doen, belangrijke punten. Ik probeer te facetime’n en dat lukt uiteindelijk met Floor die onder de douche stond en twee hockey wedstrijden heeft gespeeld. Ze loopt naar beneden om zo ook Juna en Mama te kunnen laten deelnemen in het gesprek. Wat is het toch heerlijk om zo te communiceren. De verslagen zou je bijna overslaan Blijkbaar is het thuis niet helemaal geland dat het hier twaalf uur later is, want ik krijg de opmerking dat ik weer in bed lig. Het is gdv nog maar 06:00 uur. Na zelfs Mariska gesproken te hebben zeggen we elkaar gedag. Na alles gecheckt te hebben 10 dollar fooi neergelegd te hebben, verlaat ik mijn kamer om 06:45 uur. Beneden tref ik al wat mensen. Ik lever mijn sleutel in en ga naar buiten. Na een gesprek loop ik naar de pin automaat en trek nog maar eens wat geld. Eenmaal terug is de kudde al bijna compleet en de chauffeur heeft zijn bus ook al klaar. Bagage wordt in de aanhangwagen geplaatst en om precies 07:15 uur vertrekken we om de wereld van de Kauri boom = Agathis australis en uiteraard van de Maori’s te leren kennen. We rijden door de stad en komen over de Auckland bridge deze brug is in 1956 opgeleverd en was toen met 4 rijbanen al gelijk te klein. Inmiddels is deze al weer verbreed naar 6 banen. De oorspronkelijke brug is door Engelsen en Nieuw Zeelanders gebouwd. De 2 extra rijstroken door Japanners. Onderweg zie je een gevarieerd landschap. Beginnend vanuit Auckland van druk bebouwd tot industrie tot op een gegeven moment van weids en met veel landbouw en met name veeteelt(boerenland). Het is er continu glooiend en wordt hier en daar bosrijk. Na een periode is het wel duidelijk dat de nationale sport is om de 7 miljoen tellende “posson” bende uit te roeien. Dit is een knaagdier die in Nieuw Zeeland geen vijanden kent en dus allerlei bomen en planten vernietigd. Ook de landelijke trots de KIWI, een vogel die lijkt op onze kluut/Snip heeft hier gevolgen voor het voortbestaan, daar de posson de eieren van deze vogels ook op eet. Na 2 uur komen we op onze eerste bestemming namelijk het museum over Kauriboom. Een soort conifeer of pijnboom die voorkomt in Nieuw Zeeland en met name in het noordelijke deel van Noord Eiland. Deze boom was vroeger zeer geliefd daar het een zeer harde houtsoort was en dus voor allerlei doeleinden gebruikt kon worden. Zoals masten op schepen, schepen, huizen en bruggen etcetc. Doordat deze bom zo heel langzaam groeit is het nu een zeer zeldzame boom. Ook heeft men hars, amber en zelfs kauwgom van deze boom “gekweekt”. Vanwege de huidige schaarste zijn de producten dus ook onbetaalbaar geworden. Inmiddels zijn er allerlei groepen die nu ook Kauri velden aan het aan leggen zijn voor onze komende generaties. Na de lezing van de mevrouw hebben we het museum bezocht waar goed te zien was dat door de steeds moderne techniek de bomen sneller geveld werden en daardoor deze bossen uitstierven. In het museum was ik op zich wel na een half uur uitgekeken. Ik liep naar het restaurant waar de chauffeur en de reisgids zich al bevonden en bestelde de reeds eerder aangeprezen carrot cake met een dubbele espresso. Ik zat samen met chauffeur en Claudine te kleppen over het leven in Nieuw Zeeland en over de sportieve inslag van NZ’rs. De chauffeur werkte in de zomer als chauffeur en ’s-Winters gaat hij lekker skiën. Dat klinkt helemaal ok en de kerel is ook wel ok. Nadat iedereen koffie en snack’s had gegeten gingen we om 11:00 uur weer verder. Onze volgende bestemming met de bus is Trounson Kauri Tree park. De reistijd is ongeveer 1,5 uur. Het weer is zeer wisselvallig, maar over het algemeen droog. De omgeving is glooiend en zeer rustig. Weinig huizen en het verkeer is relaxt. Eenmaal bij het park aangekomen is het toch wel een verademing dat we naar buiten mogen. Bij betreding van het park moeten onze schoenen gedesinfecteerd worden, want ze zijn als des dood dat je eventueel een zaadje onder je schoenen meeneemt, die schade zou kunnen veroorzaken. Het is een zeer dichte foorest, wat me aan geluid en geur en vochtigheid aan de jungle doet denken. Het aanhoudende geluid van “krekels”, is zo typerend voor zo’n omgeving. Eindelijk zien we dan onze grote Kauri trees, die qua leeftijd gewoon een eeuw oud kunnen zijn. Wat ik ook erg mooi vind zijn de varens op eens stam. Aangezien we om 13:10 uur bij de bus moesten zijn en wij(als eersten) al te laat waren, moest de reisleidster de timing aanpassen. Uiteindelijk vertrokken we rond 13:30 uur. Om 14:15 uur zou een gids bij onze volgende bestemming klaar staan om over de Maori cultuur te vertellen als wel over de Kauriboom. Die tijd was natuurlijk niet meer haalbaar, maar ondanks dat kwam onze gids ook later. De gids had een uiterlijk van een Indiaanse. Ze was zeer inspirerend en was totaal begaan met de natuur en het behoud van de Kauriboom. Ze sprak ook Maori’s en achteraf gaf ze er ook les in. We krijgen les over hoe de zaadjes de vrouwtjes moesten bevruchten en dat is en blijft natuurlijk een fascinerend onderwerp. Aangezien d groei van de Kauri zo langzaam gaat is het zaak om deze cultuur en boom te behouden en ambassadeurs zoals wij in te zetten om dit te ondersteunen. De Maori, merry, is een zeer innemende vrouw die door haar spirit anderen inspireert om het “geloof” van de Maori en Kauriboom in zich op te nemen. We krijgen een goede rondleiding in het bos over de fauna en flora van het gebied. Na dit bijzondere bezoek brengt ze ons naar Waipora Kauri forest & tane Mahuta. Hier staat een boom van 2000 jaar en ze is er stellig van overtuigd dat jezus dit gebied heeft uitgezocht voor de wahalla v/d natuur. Ze bid hier en daar en legt uit dat dit een verzoek is van de priesters die in dit gebied komen en en de Edd navolgen. We krijgen een 17 meter omtrek boon te zien en het duurt mijn te lsng. Ze leert ons nog op een traditionele manier afscheid te nemen. Uiteraard doe ik daar aan mee en dat betekent hand in hand en neus tegen neus. Op de een of andere manier heeft deze mevrouw me dusdanig geïnspireerd dat ik dat vanzelfsprekend doe. Enkele anderen hadden daar niets mee, wat ook wel begrijpelijk is. We nemen weer plek in de bus en gaan naar onze nieuwe bestemming Pahia. Ik ben wel een beetje duf e nzet mijn koptelefoon op om me ff af te sluiten en muziek te luisteren. Als we om 18:15 uur de stad Pahia binnen rijden gaan we eerst inkopen doen. Er wordt bijna door iedereen wijn en snacks ingeslagen. We rijden een sight seeing rondje en komen bij het hotel aan. Ik krijg wederom een eigen kamer met wel liefst 4 bedden. Doordat bij mijn kamer enkele stoelen buiten staan wordt dit als thuisbasis bestempeld en iedereen verzameld hier. De flessen worden opgetrokken en er wordt rijkelijk gedronken en gegeten. De grappen en grollen komen vanzelf en het is reuze gezellig. Na 22:00 uur probeer ik het thuisfront te skypen. Dat lukt niet direct, maar uiteindelijk hebben we contact. Ik kan mijn laatste updates met ze doornemen en zij staan op het punt om carnaval te gaan vieren in Hoogland.