8 maart beklimming Mount Doom

Als ik met het verslag klaar ben ga ik de foto’s op de laptop uitzoeken en loop naar beneden om wifi- internet te kopen en verslag en foto’s te uploaden. Dit lukt goed en ik probeer te Facetime. Helaas blijkt mijn account door Apple niet meer te werken. Ik probeer skype en krijg Floor aan de lijn. Super. Ik laat mijn plekje voor de mount doom zien en heb kort een gesprek als de verbinding wegvalt. Mijn data-limiet van 200 Mb had ik alweer opgebruikt. Ik sms tegen Floor wat er aan de hand is, want anders komt dat natuurlijk nogal raar over. Na mezelf opgefrist te hebben ga ik met de boys naar een restaurant om pizza en bier te nuttigen. Geen geweldig resultaat, maar dat kun je in deze uithoek ook niet verwachten. Om 22:00 uur lig ik in mijn kooi en lees nog wat in Andy Mcnab. Lekkere nachtrust voor de boeg.
Zaterdag 8 maart climbing mount doom
Om 04:15 uur ben ik al wakker, maar bedwing mezelf en blijf in bed, want de trekking gaat heftig worden. De beentjes moeten optimaal zijn, zover dat kan met mijn loopknie. Als mijn wekker om 06:00 uur gaat moet ik er zeker van zijn dat het Indian food uit mijn lichaam gaat/is. Gelukkig lukt dat. Ik douche me en maak ontbijt klaar. Tevens lunch en doe energie bars in mijn tas. Ook kleed ik me dik aan want in de ochtend zal het rond het vriespunt zijn. Het yoghurtje smaak goed en ook her broodje met paté. Verder smeer broodje paté en ham voor onderweg. Als ik helemaal up en ready ben met muts en handschoenen loop ik naar de receptie, waar i kde boys al tref. De rest van de groep is wat later. De bus is er om 07:00 uur sharp, zodat we weg kunnen. The Alpine Tongariro crossing, die de meesten doen is een wandeling van 8 uur. Wij gaan nog een extra summit pakken. Het is aan te raden om 3 liter water/energie drank bij je te hebben. Dat heb ik natuurlijk ook want ik zweet altijd veel en verlies dus veel vocht. In de bus moeten we onze namen opgeven, opdat ook iedereen weer van de berg terug komt. Goed geregeld hier. Na 20 minuten bereiken we de aankomst van de trekking. We gaan gelijk goed van start, opdat we de rest van de groep achter ons laten. Het is mistig en fris, maar de animo om dit te doen is er niet minder om. Het is natuurlijk zaterdag dus de Nieuw Zeelanders zullen dit ook als weekend trip doen. We lopen lekker door en maken af en toe een foto. Op een gegeven moment staan er toiletten en daar maken we gebruik van. We lopen vervolgens door naar de waterval, is een afbuiging, maar die pakken we ook ff mee. Niet veel soeps, maar goed. Vervolgens begint de bestijging en dan merk je dat je heel snel iets uit moet trekken. De zon komt ook door de mist af en toe dus dat betekent dat ook smeren, had ik ’s-Morgens ook gedaan, goed bij moet houden. De stijging gaat goed gestaag door en daardoor halen we velen in. Uiteindelijk komen we boven op een crossing. Wij kiezen voor de Ngauruhoe summit, of wel de mount Doom op! Wat een hel. In het begin ging het nog wel met gewoon lopen, maar op een gegeven moment was alleen met je benen niet mogelijk. Heel vaak liep je als een konijn met armen en benen. Het was heel erg zwaar en nu begrepen we pas dat de 3 uur wel degelijk nodig was om dit te volbrengen. Toen we na twee uur nog niet boven waren, werd het toch wel een probleem. We zagen gelukkig al mensen op de rand van de krater zitten en het kon nu niet ver zijn. Uiteindelijk kwamen Robert, Johan en ik redelijk gelijktijdig aan. Andere Robert had toch wat rustiger aan gedaan en kwam ons na 15 minuten vergezellen. De foto’s waren gemaakt en we konden nu naar beneden. Dat was wel ff een ander verhaal voor mijn knieën. Na een tijdje werd het grove gesteente minder en we besloten op onze kont verder naar beneden te gaan. Aangezien het zo stijl was ging dat eigenlijk best goed. Ik ging voor en drukte met mijn benen de stenen dusdanig weg dat de weg redelijk geëgaliseerd was. Ondanks dat bleek na 500 meter afdaling dat mijn broek op de kont toch wel wat te verduren had gehad. Met andere woorden, de stukken hingen er half bij. Wel jammer ik had deze broek net gekocht tijdens onze wintersport vakantie bij Decathlon. Ik had in ieder geval mijn knieën gespaard. Eenmaal terug bij het punt waar de splitsing uiteindelijk begonnen was konden we onze tocht, na de schoenen te hebben leeggemaakt, vervolgen. Nog 3 en een half uur trekking volgens de borden. Helaas blijkt na onze tocht dat dit krap bemeten is. We gaan door de krater naar beneden en komen onderaan de red krater. Die moeten we nog wel beklimmen. Dat is wel ff afzien. Maar goed iedereen van ons heeft het zwaar en de zon brand op onze koker. Als we daar aankomen schieten we wat foto’s en gaan verder, want het wordt een race tegen de klok. We hebben namelijk dik 3 uur over de summit van mount Doom(Ngauruhoe) gedaan en moeten dat natuurlijk we inhalen, daar om 17:00 uur de laatste bus gaat. Vlak voor de red krater zien we dat de andere summit(voor de sadawee pasagiers) 1,5 uur duurt. Aha daar ging het dus fout voor ons. We zetten koers richting de meren. Prachtig hoe het hier er allemaal uit ziet. Eenmaal boven gekomen moeten we weer stijl afdalen, maar daar hebben we wel redelijke ervaring in. We zien de 3 groene meren en het blauwe meer. Wat ongelofelijk wat onze moeder natuur allemaal creëert. Na de glij-afdaling komen we bij de groene meertje, waar we vanwege de tijd ff een paar foto’s schieten, de schoenen legen, en verder gaan. Door de krater naar het blauwe meer. Het is hier volledig in de luwte dus erg warm. Na het blauwe mer moeten we weer stijgen. Ik krijg er al langzaam een hekel aan. Maar ja we moeten verder dus ff afzien. Boven aan deze krater en dus bij het blauwe meer, blijkt mijn drinken op te zijn. Fuck, ik had 2,75 liter drinken bij me en we moeten nog 2 uur stampen. Gelukkig hoeven na het blauwe meer nog maar 1 keer echt te stijgen en daarna is het afdalen. We zien nog wel behoorlijke activiteit van rokende kraters, maar onze target om 17:00 uur de bis halen prevaleert boven lange foto-stops. We dalen nu nog alleen maar af. Mijn linker knie, degene die al langer problemen geeft, geeft duidelijk met pijn schoten te kennen dat hij dit niet leuk vindt. Ik probeer natuurlijk zoveel mogelijk rechts te afdalen, maar dat lukt natuurlijk niet altijd. Ach ja afzien hoort erbij. En ik ben met z’n vieren en de mannen lopen ook goed door. Na het zicht op de actieve vulkanen zien we dat het pad naar beneden goed te doen is. We maken tempo, want we moeten nog 6,4 kilometen en hebben 1,5 uur. Dat moet op zich makkelijk te doen zijn, maar ik geef nog een dot gas bij. Af en toe rennen, als het heel scherp afdaalt, is lekkerder voor mijn knie. Ik zie in de verte een paar mede reizigers en die kunnen we natuurlijk makkelijk inhalen. Dus zo gezegd zo gedaan. De eerste zijn Emma en Ria, zij hebben de andere summit gedaan dus petje af voor deze dames. Vervolgens zien we Alice en ook zij heeft de andere summit gedaan. Daarna treffen we de rest van de groep, Nelleke , Claudine, en Martine. Na even aangegeven te hebben wat er beleefd is, stromen we verder de berg af. Die laatste kilometers met veel trappen vallen vies tegen. Het is ook super druk dus je eigen tempo lopen is er ook niet bij. Toch vindt Johan een gat en haalt in. We volgen en ook Alice volgt. Knap dat zij dit tempo wat we voeren bij houdt. Gelukkig lopen we inmiddels in een bos en dus schaduw. Na zo’n 11 uur tippelen en hoogte verschillen van meer dan 1300 meter komen we op de bus verzamel plaats aan. We zijn er om 16:45 uur dus we hebben het ruimschoots gehaald en dat is nu in de benen ook wel heel duidelijk te merken. We zijn trots op elkaar en ben blij dat ik er ben. Bus vertrekt keurig op tijd, daar iedereen er is. Een lange reis volgt, want we zijn van A naar B gelopen en B is veel verder weg van het hotel. Uiteindelijk zijn we in het hotel aangekomen en bestellen natuurlijk bier. Lance komt ons vergezellen, maar drinkt niet mee. De halve liters zijn zo weg, dus we bestellen nog een rondje. Als die meester is gemaakt hebben we nog precies een uur voor het diner. We eten gezamenlijk dadelijk, maar eerst ff opfrissen en de foto’s op FB. Ik geniet van de heerlijke douche en daarna plaats ik mijn foto’s. Ik begin met het verslag, maar dat red ik natuurlijk niet voor 19:30 uur om dat af te hebben. Tijdens het diner zit ik gelukkig naast Lance en we hebben met Martine gesprekken over wintersport en allerlei andere zaken. Ik neem paste en wijn en als toetje espresso. Als we om 22:00 uur klaar zijn ben ik als eerste weg om mijn verslag af te maken. Moe ben ik, maar ik zal mijn verslag tikken en plaatsen op mijn blog.